Ελληνική Ένωση Φίλων Μαδαγασκάρης|Μαδαγασκάρη|Αφρική|
Επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Ένωσης Φίλων Μαδαγασκάρης
Manahoana, αγαπητά μέλη και φίλοι της Ένωσής μας,
Συγκλονισμένοι και με πόνο ψυχής σας ανακοινώνουμε τον απροσδόκητο θάνατο του Zanatany de Madagasikara, Γιώργου Μελλή του Ανδρέα και της Ευδοκίας. Πέθανε, την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 74 ετών.
Ο Γιώργος Μελλής είχε διατελέσει μέλος Δ.Σ. Ε.Ε.ΦΙ.Μ.
Η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεστεί στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Νεοχωρίου Μαντινείας Αρκαδίας, στις 15:00, τo Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2020.
Το Δ.Σ. της Ένωσης Φίλων της Μαδαγασκάρης
Κοπή Πρωτοχρονιάτικης Πίτας Ε.Ε.ΦΙ.Μ.
Ξενοδοχείο Saint George Lycabettus (Κλεομένους 2, Κολωνάκι)
Αίθουσα ΦΑΙΔΡΑ,
Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 18:00.
Παρακαλούμε για να είναι έγκυρη η συμμετοχή σας να καταθέσετε το ποσό των 20€/άτομο, στην τράπεζα, αναφέροντας απαραιτήτως το ονοματεπώνυμό σας. Προκειμένου να ενημερωθεί το ξενοδοχείο για τον αριθμό των συμμετεχόντων, ώστε να μπορέσει να καλύψει επαρκώς την εκδήλωση και να μην προκύψουν προβλήματα, είναι απαραίτητη η κατάθεση του ποσού έως 29 / 1 / 2020.
Τράπεζα: ALPHA BANK
Δικαιούχος: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ Ε.Ε.ΦΙ.Μ.
Αρ. λογαριασμού: 138 00 2002 015250
IBAN: GR2201401380138002002015250
Πληροφορίες:WWW.MADAGASCAR.GR
Συνάντηση της “ΜτΚ” με τον πιο πετυχημένο αρχιτέκτονα της Μαδαγασκάρης…
Του Νίκου Ασλανίδη
Η Μαδαγασκάρη είναι ένα μεγάλο νησί στον Ινδικό ωκεανό, τέσσερις φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Έχει τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα από κάθε άλλη γωνιά του πλανήτη, γι’ αυτό εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη. Είχα την τύχη να το διαπιστώσω και εγώ όταν την επισκέφτηκα για πρώτη φορά πριν από εννιά χρόνια. Μόλις έφτασα στην πρωτεύουσα της χώρας, στο Ανταναναρίβο, είδα στο κέντρο της πόλης το μοναδικό ουρανοξύστη βαμμένο με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας!
– Έλληνας έχτισε αυτό τον ουρανοξύστη; Ρώτησα τον ντόπιο ξεναγό μας.
– Πώς το κατάλαβες;
– Είμαι σε θέση να ξεχωρίζω τα χρώματα της ελληνικής σημαίας, του είπα και γελάσαμε όλοι μαζί…
Ο ουρανοξύστης στο Ανταναναρίβο, βαμμένος με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας!
Όπως μου εξήγησε ο ξεναγός, Έλληνας ήταν ο ιδιοκτήτης του ουρανοξύστη, Έλληνας ήταν και ο αρχιτέκτονας που τον σχεδίασε. Τον παρακάλεσα να κλείσει ραντεβού και να τους πάρουμε συνέντευξη.
Βρήκε τον ιδιοκτήτη, τον Παναγιώτη Ταλούμη και τον παρουσίασα στην εκπομπή «Αληθινά Σενάρια» της ΕΤ3. Έφυγε σε ηλικία 14 χρόνων από την Αρκαδία για να βοηθήσει τον θείο του που είχε ένα μικρό καφεκοπτείο στο Ανταναναρίβο και έφτασε σήμερα να έχει δεκάδες επιχειρήσεις, με περισσότερους από 3.000 εργαζόμενους…
Τον Έλληνα αρχιτέκτονα δεν τον γνώρισα τότε γιατί απουσίαζε στο εξωτερικό. Μου είπαν ότι είναι ο πιο πετυχημένος αρχιτέκτονας της Μαδαγασκάρης και διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά γραφεία που αναλαμβάνει μεγάλα έργα σε όλη τη χώρα.
Πριν από λίγες βδομάδες είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω. Πήγα στη Μαδαγασκάρη για δεύτερη φορά. Στο Ανταναναρίβο πλέον υπήρχαν πολλοί ουρανοξύστες. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν αλλά οι δρόμοι παρέμειναν ίδιοι, με αποτέλεσμα να επικρατεί παντού κυκλοφοριακό κομφούζιο. Για να διασχίσουμε την πόλη κάναμε πέντε ώρες, χωρίς υπερβολή.
Οι χιλιάδες άνθρωποι από τη μία, που στήνουν στα πεζοδρόμια την πραμάτεια τους και οι χιλιάδες καταναλωτές από την άλλη που περπατούν στη μέση του δρόμου, δημιουργούν το αδιαχώρητο. Αγανακτήσαμε και αποφασίσαμε από την πρώτη κιόλας μέρα να μην κυκλοφορούμε σε ώρες αιχμής.
Τα ξυπόλητα παιδιά με τα κουρελιασμένα ρούχα που τρέχουν πίσω από τα αυτοκίνητα για να ζητιανέψουν, φανερώνουν την τραγική κατάσταση που βιώνει η πλειοψηφία των κατοίκων. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, το 40% των κατοίκων είναι αναλφάβητοι, το 50% δεν έχει πρόσβαση σε δίκτυο ύδρευσης και μόλις το 15% έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Το μεροκάματο ενός εργάτη είναι λιγότερο από ένα ευρώ. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης η Ορθόδοξη Μητρόπολη Μαδαγασκάρης έχει δημιουργήσει ιεραποστολικό κέντρο και προσπαθεί να βοηθήσει τον πληθυσμό με συσσίτια, διανομή ρούχων και τροφίμων, με τη δημιουργία σχολείων, ορφανοτροφείων, ιατρείων κ.ά.
Η Μαδαγασκάρη έχει 25.000.000 πληθυσμό, αλλά οι Έλληνες δεν ξεπερνούν τους 100. Συναντήσαμε τον αρχιτέκτονα Γιώργο Λιούνη, στα καινούργια γραφεία της εταιρείας του, σε ένα πολυώροφο κτίριο με υπέροχη θέα τη λίμνη του Ανταναναρίβο.
Μια ομάδα νέων αρχιτεκτόνων δούλευε τα σχέδια ενός τεράστιου ξενοδοχειακού συγκροτήματος κάπου στα δυτικά παραλία της χώρας. Σε λίγο εμφανίστηκε μια άλλη ομάδα υπαλλήλων που μόλις τελείωσε το διάλειμμά της.
Είχαν πάει στο ισόγειο του κτιρίου όπου υπήρχε το κυλικείο με πισίνα, σάουνα και γυμναστήριο που είναι δωρεάν για όλους τους εργαζόμενους. Εάν μπορούσες να κάνεις delete την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στους δρόμους, θα πίστευες ότι βρίσκεσαι στο πολυδιαφημιζόμενο εργασιακό περιβάλλον της Google…
Όπως μας εξήγησε ο κ. Λιούνης, οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στο νησί τα τέλη του 19ου αιώνα, ακολουθώντας το γαλλικό στρατό που κατέλαβε τη Μαδαγασκάρη.
«Ένας ξάδελφος του παππού μου ήταν ανάμεσα σε αυτούς» λέει ο Έλληνας αρχιτέκτονας και συνεχίζει: «Οι Γάλλοι είχαν πάρει Έλληνες από την Αίγυπτο, το Σουδάν και την Αιθιοπία για την τροφοδοσία των 18.000 στρατιωτών που αποβιβάστηκαν στη Ματζούγκα.
Κάνανε πάνω από ένα χρόνο για να ανοίξουν δρόμους και να κουβαλήσουν τα κανόνια τους στο Ανταναναρίβο. Μετά τον πόλεμο που κράτησε ενάμιση χρόνο, οι Γάλλοι είπαν στους Έλληνες εάν θέλουν να μείνουν και να ασχοληθούν με το εμπόριο. Ο ξάδελφος του παππού μου, έμεινε και έκανε ξενοδοχεία. Τότε κάλεσε και τον παππού μου να έρθει και αυτός στη Μαδαγασκάρη. Έτσι ο παππούς μου έφτασε εδώ το 1904».
– Με τι ασχολήθηκε ο παππούς σου;
Κι αυτός ασχολήθηκε αρχικά με ξενοδοχεία και στη συνέχεια άνοιξε και αλλά δέκα μαγαζιά. Εδώ γεννήθηκε ο πατέρας μου και το 1918 ο παππούς μου αποφάσισε να γυρίσει οικογενειακώς πίσω στην Ελλάδα. Έδωσε όλες τις επιχειρήσεις του σε Έλληνες χωρίς να πάρει δραχμή, με την προϋπόθεση ότι κάθε μήνα θα του έστελναν ένα ποσό.
Δυστυχώς όμως δεν του έδωσαν τίποτα και ο παππούς μου, μετά από μερικά χρόνια, έστειλε τον πατέρα μου να δει τι γίνεται. Όταν ήρθε ο πατέρας μου κατάφερε να πάρει πίσω μόνο δυο μαγαζιά και άρχισε να τα δουλεύει.
Παράλληλα πήρε τη γαλλική υπηκοότητα και άνοιξε ένα τουριστικό πρακτορείο. Το 1950 γνώρισε τη μητέρα μου σε ένα ταξίδι στην Αθήνα και παντρεύτηκαν. Ένα χρόνο μετά γεννήθηκα εγώ…
Την εποχή εκείνη στη Μαδαγασκάρη ήταν πολύ ωραία. Εδώ στην πρωτεύουσα είχε ωραία πάρκα, μεγάλους δρόμους, γραφικά σπίτια. Ήμασταν περίπου 400 Έλληνες. Είχαμε φέρει έναν ιερέα από την Ελλάδα ο οποίος μας βάφτισε και μας έκανε δυο φορές τη βδομάδα Ελληνικά. Έτσι μάθαμε την ελληνική ιστορία, θρησκευτικά και μπορούσαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε…
– Εσείς πότε πήγατε στην Ελλάδα;
Ο πατέρας μου ήθελε να γνωρίζουμε για την Ελλάδα και μας πήγαινε τακτικά. Θυμάμαι όταν ήμουν δέκα χρονών και πήγα για τρίτη φορά στην Ελλάδα, ο πατέρας μου με πήγε στην Ακρόπολη. Μου είπε: «Βλέπεις όλους αυτούς τους τουρίστες, Γιαπωνέζους, Γάλλους , Αμερικανούς; Όλοι τους ήρθαν να θαυμάσουν το έργο δυο σπουδαίων αρχιτεκτόνων. Του Καλλικράτη και του Ικτίνου. Αυτοί οι δυο πέρασαν στην αθανασία με αυτό το έργο τους…». Αυτές οι λέξεις με σημάδεψαν.
Μόλις γυρίσαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου με ρώτησε εάν μου άρεσε η Ακρόπολη και της είπα ότι ενθουσιάστηκα και αποφάσισα να γίνω αρχιτέκτονας. Την άλλη μέρα η γιαγιά μου μού αγόρασε τουβλάκια Lego και μου είπε ότι για να γίνω αρχιτέκτονας έπρεπε να χτίζω κάθε μέρα και ένα σπιτάκι… Όταν γύρισα στη Μαδαγασκάρη είπα σε όλους το όνειρό μου, αλλά ο πατέρας μου ήθελε να αναλάβω τις επιχειρήσεις του και με έβαλε να σπουδάσω οικονομικά…
– Τελικά, πώς γίνατε αρχιτέκτονας;
Σπούδασα στο Παρίσι οικονομικά επί δυο χρόνια αλλά τελικά έκανα την επανάστασή μου. Είπα στον πατέρα μου ότι δεν μπορώ να εγκαταλείψω το όνειρό μου και γράφτηκα στην αρχιτεκτονική. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος και είχα παρασύρει πολλούς συμφοιτητές μου στην τρέλα μου.
Πηγαίναμε ταξίδια στην Ελλάδα και ζωγραφίζαμε επί μέρες τις αρχαιότητες… Όταν τελείωσα τις σπουδές μου άνοιξα γραφείο στη Μασσαλία και έμεινα εκεί, γιατί από το 1972 έφυγε ο γαλλικός στρατός από τη Μαδαγασκάρη και η χώρα στράφηκε προς τους Σοβιετικούς.
Οι περισσότεροι ξένοι έφυγαν αλλά ο πατέρας μου έμεινε γιατί είχε το τουριστικό γραφείο που πήγαινε πολύ καλά. Το 1983 όμως πέθανε ο πατέρας μου και ήρθα να τακτοποιήσω τα κληρονομικά.
Πούλησα ό,τι είχε αλλά δεν μπόρεσα να πουλήσω το πρακτορείο. Οι εργαζόμενοι με παρακάλεσαν να το κρατήσω για να συνεχίσουν να εργάζονται και εγώ θα μπορούσα να ταξιδεύω δωρεάν ως ιδιοκτήτης του πρακτορείου. Έτσι και έγινε. Στο μεταξύ στη Μασσαλία με την κυβέρνηση Μιτεράν η φορολογία στο αρχιτεκτονικό μου γραφείο είχε φτάσει πολύ ψηλά, ενώ στη Μαδαγασκάρη ήταν χαμηλά και άρχισαν να γίνονται ξένες επενδύσεις. Επέστρεψα λοιπόν και άρχισα να ασχολούμαι με μεγάλα έργα.
– Έτσι προέκυψε και ο πύργος του κ. Ταλούμη;
Ναι. Μέχρι τότε στο Ανταναναρίβο υπήρχαν μόνο χαμηλά κτίρια. Το πιο ψηλό κτίριο ήταν το ξενοδοχείο Χίλτον. Πρότεινα λοιπόν να κάνουμε το πιο ψηλό κτίριο και ο κ. Ταλούμης το δέχτηκε. Σήμερα στο κτίριο αυτό εκτός από τα γραφεία του, βρίσκονται πολλές πρεσβείες και τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά από αυτό ήρθαν κι αλλά μεγάλα έργα και σήμερα σχεδιάζουμε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που χτίζονται με ξένα κεφαλαία.
– Ποιοι επενδύουν σήμερα στη Μαδαγασκάρη;
Έχουν έρθει Κινέζοι που επενδύουν στον τουρισμό. Επίσης τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει Ινδοί και επιχειρηματίες από τη Νότια Αφρική. Βλέπουν ότι ο Άγιος Μαυρίκιος που είναι ένα μικρό νησάκι έχει 1,5 εκατομμύριο τουρίστες και λένε «γιατί να μην επενδύσουμε στη Μαδαγασκάρη που είναι ένα τεράστιο νησί με πολύ φτηνότερες τιμές και καταπληκτικές παραλίες;».
– Και στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικές παραλίες. Γιατί δεν επενδύουν εύκολα ξένοι επενδυτές;
Για να επενδύσουν πρέπει να υπάρξουν κάποια κίνητρα και σταθερότητα. Πρέπει να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Εμείς που είμαστε από έξω βλέπουμε ότι μπορούν να έρθουν οι επενδυτές και ειδικά όσοι έχουμε ελληνική καταγωγή για να στηρίξουμε την Ελλάδα, αλλά να δοθούν κάποια κίνητρα.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να πουν ότι για πέντε χρόνια θα υπάρχει μια πιο χαμηλή φορολογία σε όσους θα φέρουν κεφαλαία από το εξωτερικό. Θα μπορούσαν να πουν ότι όσοι φέρουν χρήματα από το εξωτερικό σε ελληνικές τράπεζες θα έχουν μεγαλύτερο επιτόκιο.
Έτσι θα έπειθαν τους επενδυτές να έρθουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν ανάπτυξη. Ειδικά στους Έλληνες του εξωτερικού πρέπει το υπουργείο Εξωτερικών να κάνει ένα άνοιγμα και να τους ενημερώσει για τις ευκαιρίες που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλοί Έλληνες στη Νότια Αφρική που θέλουν να φύγουν από τη χώρα και ψάχνουν να επενδύσουν αλλού τα χρήματά τους. Γιατί να μην έρθουν στην Ελλάδα;
Εδώ στη Μαδαγασκάρη -που είναι μια υποανάπτυκτη χώρα- και δίνουν κίνητρα στους ξένους επενδυτές. Γιατί να μην κάνει το ίδιο και η Ελλάδα; Ειδικά στους Έλληνες επενδυτές που ζουν στο εξωτερικό. Στην Αυστραλία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά. Ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα όσοι ζουν στην Ελλάδα είναι λιγότεροι από τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να βοηθήσουν να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση.
– Έχετε ζήσει ελάχιστα στην Ελλάδα αλλά φαίνεται ότι την αγαπάτε πάρα πολύ…
Όταν με ρωτάνε εδώ στη Μαδαγασκάρη από πού είμαι, λέω ότι είμαι μιγάς… Μου λένε πως δεν φαίνομαι για μιγάς και τους λέω ότι η μάνα μου είναι Αθηναία και ο πατέρας μου Σπαρτιάτης…
Ξέρετε εμείς στο εξωτερικό πονάμε περισσότερο για την Ελλάδα. Έχουμε κλάψει για την Ελλάδα πολλές φορές. Υπάρχουν πολλοί που έχουν ελληνική καταγωγή αλλά δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα. Θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα και δεν μπορούν, αν και οι γονείς τους ήταν Έλληνες.
Αυτά τα προβλήματα πρέπει να τα δει το υπουργείο Εξωτερικών. Πήγα μια φορά στην Αθήνα με μια συνάδελφο που ο παππούς της ήταν Έλληνας αλλά γεννήθηκε εδώ και δεν είχε επισκεφθεί ούτε μια φορά την Ελλάδα… Όταν η εγγονή του επέστρεψε, του έφερε δώρο μια μικρή ελληνική σημαία. Όταν του την έδωσε έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε όλη την ημέρα και ας μην είχε πάει ποτέ στην Ελλάδα… Τα παιδιά αυτών των Ελλήνων δεν δικαιούνται την ελληνική υπηκοότητα;
*Δημοσιεύθηκε στη “ΜτΚ” στις 11 Αυγούστου 2019
Αγαπητά μέλη και φίλοι της Ένωσής μας,
σας ευχόμαστε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και μια ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους!
Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην ετήσια εορταστική εκδήλωση για την κοπή της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα ΦΑΙΔΡΑ του ξενοδοχείου Saint George Lycabettus (Κλεομένους 2, Κολωνάκι, Αθήνα, τηλ. 2107416000), την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 18:00. (Επισυνάπτεται χάρτης πρόσβασης)
Περιλαμβάνει:
Τιμή ανά άτομο: 20€
Ειδική τιμή για το parking 9€/αυτοκίνητο για όλη την διάρκεια της εκδήλωσης
Παρακαλούμε για να είναι έγκυρη η συμμετοχή σας να καταθέσετε το ποσό των 20€/άτομο, στην
Τράπεζα: ALPHA BANK
Δικαιούχος: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ Ε.Ε.ΦΙ.Μ.
Αρ. λογαριασμού: 138 00 2002 015250
IBAN: GR2201401380138002002015250
Στην κατάθεση, για την συμμετοχή σας, χρειάζεται να αναγράφεται οπωσδήποτε το ονοματεπώνυμο σας. Προκειμένου να ενημερωθεί το ξενοδοχείο για τον αριθμό των συμμετεχόντων, ώστε να μπορέσει να καλύψει επαρκώς την εκδήλωση και να μην προκύψουν προβλήματα, είναι απαραίτητη η κατάθεση του ποσού έως 29 / 1 / 2020.
Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει και λαχειοφόρο αγορά με κλήρωση δώρων με σκοπό την οικονομική ενδυνάμωση της ΕΕΦΙΜ. Σε κάθε τραπέζι στην εκδήλωση, θα υπάρχει λίστα με τα δώρα και τους δωρητές.
Όσοι επιθυμούν να συμβάλλουν στη λαχειοφόρο με προσφορά δώρων μπορούν να επικοινωνήσουν με τα μέλη του Δ.Σ. ή να στείλουν e-mail στο enfimad@yahoo.gr όπου θα αναγράφεται το δώρο και ο τρόπος παραλαβής του.
Για λόγους σωστής οργάνωσης της λαχειοφόρου, παρακαλούμε όπως μας ενημερώσετε έως την Τετάρτη 22/1/2020 για τις χορηγίες σας και τον τρόπο παραλαβής τους.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με:
Η παρουσία σας θα αποτελέσει ιδιαίτερη τιμή και χαρά για εμάς.
Για την Ένωση Φίλων Μαδαγασκάρης
Με εκτίμηση,
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Καλλιρρόη Γκόνη Αλέξανδρος Βασιλάκος
Gaëlle Legenne, Paris Match
https://www.parismatch.com/Actu/Environnement/Au-pays-des-baobabs-citernes-1640593
Dans le sud de Madagascar, oubliés par la pluie sept mois par an, les villageois passent une alliance avec leurs plus beaux arbres.
« Je vais te blesser, te creuser… Pardon si nous faisons cela, mais nous devons le faire pour une cause noble : celle de l’avenir de nos enfants. Ils vont survivre grâce à toi. » A quelques centaines de mètres d’Ampotaka, Adolph implore la miséricorde d’un des géants de plus de 300 ans qui tendent leurs branches noueuses vers le ciel, comme s’ils communiquaient avec lui.
Sur ce plateau calcaire et subdésertique du sud-ouest de Madagascar, au sol aride et rocailleux, les pluies ne tombent que quelques fois par an, de décembre à avril. A peine 400 millimètres les années fastes. Et la saison sèche dure plus de sept mois. Il n’y a ni rivière ni lac, et les nappes souterraines sont très rares. Alors, la nature et les hommes ont mis en place de redoutables stratégies, uniques au monde.
Quatre cent soixante-quinze habitants dépendent des 300 baobabs du seul village d’Ampotaka, le bourg à la lisière duquel, en 1996, le photographe Pascal Maitre a croisé la route des « creuseurs » : « J’étais sur une piste, j’ai vu des hommes remplir ces arbres géants avec des seaux pleins du peu de pluie tombée la veille. En juin 2019, j’y suis retourné pour y rester dix jours. Et tenter de comprendre. Ils m’ont expliqué que le baobab était le seul arbre au monde qu’il était possible de creuser sans le faire pourrir. Et que l’eau qui y était stockée en ressortait limpide. Ils creusent à partir de mi-juin, durant dix jours entiers. Et n’y touchent plus pendant six mois. Alors, l’arbre “cicatrise”. Son tronc, spongieux, se régénère et la nouvelle écorce qui se forme à l’intérieur peut servir de citerne naturelle. C’est unique dans la nature. Le baobab est bien l’arbre de vie qui protège les hommes et l’écosystème. »
Chaque famille possède son baobab, attribué selon des règles strictes et suivant les décisions du conseil des sages. Les plus imposants, véritables totems, peuvent contenir jusqu’à 14 000 litres d’eau. Qu’ils disparaissent, et c’est la catastrophe. Or, avec le changement climatique, les sécheresses plus longues, il meurt de plus en plus de baobabs. Ceux de Madagascar sont inscrits sur la liste rouge de l’Union internationale pour la conservation de la nature, au titre des précieuses espèces végétales menacées. Adolph, le président du comité de base des creuseurs d’Ampotaka, explique à Pascal Maitre : « Il y a moins de gros spécimens. Certaines années, nous ne pouvons pas les creuser. Ce sont de plus jeunes arbres, d’à peine 250 ans, qui continuent de nous offrir leur ventre. Ils contiennent 7 000 à 9 000 litres d’eau », de quoi subvenir aux besoins d’une famille de 10 personnes pendant trois mois.
Restent les neuf autres mois… Alors, il faut recourir au système D : pour boire, les habitants utilisent l’eau dégorgée de différentes plantes ; pour la cuisson, l’eau des pastèques sauvages et des ignames ; pour nourrir le bétail, celle des cactus. On ne lave pas les enfants plus d’une fois par mois. Et lorsqu’il n’y a plus de réserves, on fait dix-huit heures de voyage en charrette jusqu’à un village, où les bidons de 20 litres valent 25 centimes. Une fortune amassée grâce à la vente du bétail, de manioc ou de maïs aux voyageurs de passage. Pourtant, l’eau des bidons n’a rien à voir avec celle des baobabs. Elle n’est pas toujours très claire, parfois contaminée.
Aujourd’hui, à quelques centaines de kilomètres, dans le Grand Sud, un pipeline d’approvisionnement en eau va bientôt être posé. Grâce à plusieurs partenariats et à l’Unicef, 180 kilomètres de tuyaux permettront à 40 000 personnes d’avoir accès à l’eau potable. Rien de tel à Ampotaka. « Il y a quelques années, des tests de carottage ont été effectués jusqu’à 120 mètres. Ça n’a rien donné, pas une source n’a été trouvée », raconte Pascal Maitre.
Près de 47 % des enfants ont un retard de croissance à cause du manque d’accès à l’eau
Luc Herrouin, spécialiste de l’eau et de l’assainissement pour l’Unicef, reconnaît que la situation est catastrophique en pays Mahafaly. Pourtant, il garde espoir : « Des études géologiques ont été faites. Il y a très peu d’eaux souterraines, c’est vrai, mais elles existent ! On manque de financement. Cette région est comme oubliée du monde. Près de 47 % des enfants ont un retard de croissance à cause du manque d’accès à l’eau. On a besoin d’une mobilisation de la communauté internationale. »
Alors, à Ampotaka, on n’est pas près d’arrêter de creuser les baobabs. Lorsque Pascal Maitre a demandé à Kizoty, 8 ans, petit joueur de foot, quel était son rêve pour l’avenir, il n’a pas parlé de jouer en professionnel ou d’avoir des chaussures. Il a simplement répondu : « Pouvoir boire autant d’eau que j’en ai envie… »
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ
ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑ
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ (Ε.Ε.ΦΙ.Μ.)»
—————–
Το Δ.Σ. σύμφωνα με το άρθρο 6 του Καταστατικού του Σωματείου με την επωνυμία «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ (Ε.Ε.ΦΙ.Μ.)» συγκαλεί Τακτική Γενική Συνέλευση των μελών του Σωματείου στο MYRTILLO Cafe*, στην οδό Λάμψα & Τριφυλίας, Αμπελόκηποι Αττικής (( 2110123176) την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου και ώρα 17:00 με θέματα προς συζήτηση τα εξής:
Στη Γενική αυτή Συνέλευση μπορούν να συμμετάσχουν όλα τα ταμειακώς ενήμερα μέλη του Σωματείου. Η Γενική Συνέλευση βρίσκεται σε απαρτία με την παρουσία του 1/3 των μελών. Σε περίπτωση μη απαρτίας θα διενεργηθεί νέα Γενική Συνέλευση μετά από μία εβδομάδα δηλαδή την 22/12/2019 στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα ανεξάρτητα από τον αριθμό των παρόντων.
Για την Ένωση Φίλων της Μαδαγασκάρης
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Καλλιρρόη Γκόνη Αλέξανδρος Βασιλάκος
Manahoana αγαπητά μέλη και φίλοι της Ένωσής μας,
Την Κυριακή 3 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα «Το ταξίδι ξεκινά … από την Μαδαγασκάρη» στο Caravin Wine Bar, της Άννας Χρισκιώτη.
Μέλη και φίλοι της Ε.Ε.ΦΙ.Μ. και της Μαδαγασκάρης έδωσαν το παρόν σε μια ζεστή και φιλόξενη συνεύρεση. Την μουσική εκδήλωση συντόνισε ο Jean-Daddah Andrianirina και το μενού με τα μαλαγασικά εδέσματα επιμελήθηκε ο Lala Rakotoarison.
Συμμετείχαν, επίσης, οι Bakonirina Ratafikarivohitra, Heriniaina Rabetafika Mahandry, Fanjamanana Rasoamanga, Hery Ramanandraibe, Monique Dina Rasoarimalala, Divanirina Rakotoniaina, Hanitrarivelo Rabakomalala, Laingo Raherizah, Lalaina Mampionomalala, Dieudonne Andrianirina, Rindra Ratovondrahona.
Το καλωσόρισμα «Tonga Soa» έγινε από την Άννα Χρισκιώτη.
Το Δ. Σ της Ε.Ε.ΦΙ.Μ. ευχαριστεί θερμά όλους όσους συνέβαλλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης.
Ευχαριστούμε την ξεναγό κυρία Πηνελόπη Τριανταφυλλίδου που μας διηγήθηκε την εμπειρία του ταξιδιού της στην Μαδαγασκάρη.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους εργαζόμενους του «CARAVIN» και ιδιαιτέρως την Άννα Χρισκιώτη για το Ταξίδι που μας χάρισε.
Για την Ελληνική Ένωση Φίλων της Μαδαγασκάρης
Με εκτίμηση,
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Καλλιρρόη Γκόνη Αλέξανδρος Βασιλάκος
Manahoana, αγαπητά μέλη και φίλοι της Ένωσής μας,
*MENU MADAGASCAR
ΟΡΕΚΤΙΚΑ
Πιτάκια από ρυζάλευρο, γεμιστά με κιμά, πατάτα, μυρωδικά και κάρυ.
Φτερούγες κοτόπουλου μαριναρισμένες σε γάλα καρύδας και παναρισμένες σε panko.
ΣΑΛΑΤΕΣ
Παραδοσιακή σαλάτα Μαδαγασκάρης με λάχανο, καρότο, φρέσκα φασολάκια και μυρωδικά.
ΚΥΡΙΩΣ
Παραδοσιακή συνταγή με μοσχάρι όσο-μπούκο μαγειρεμένο με χόρτα της Μαδαγασκάρης και angivy.
Φιλέτο ψαριού με λαχανικά, κάρυ και γάλα καρύδας.
ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ
Tο γλυκό του δρόμου.
Παραδοσιακό γλυκό της Μαδαγασκάρης με μπανάνα, ρυζάλευρο και καραμελωμένα φυστίκια.
Ψήνεται σε φύλλο μπανάνας και συνοδεύεται από παγωτό βανίλια και σάλτσα καραμέλας.
Πλήρες Μενού: 25€ / άτομο με ένα ποτήρι γαλλικό κρασί.
Επιλογή λευκού: Chateau Lande de Bertin(Sauv.Blanc-Semillon)-Bordeaux
Επιλογή ερυθρού: Chateau Des Trois Tours(Merlot-Cab.Sauvignon-Cab.Franc)-Bordeaux
Για την Ελληνική Ένωση Φίλων της Μαδαγασκάρης
Με εκτίμηση,
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Καλλιρρόη Γκόνη Αλέξανδρος Βασιλάκος
