Manahoana αγαπητά μέλη και φίλοι της Ένωσής μας,
Σε μια εορταστική, ζεστή και ιδιαίτερα εγκάρδια ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία και αθρόα προσέλευση η καθιερωμένη εορταστική εκδήλωση για την κοπή της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας της Ε.Ε.ΦΙ.Μ. στην κατάμεστη αίθουσα του Saint George Lycabettus, την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου. Μέλη και φίλοι της Ε.Ε.ΦΙ.Μ. και της Μαδαγασκάρης έδωσαν το παρόν σε μια ζεστή και φιλόξενη βραδιά.
Ευχαριστούμε τους μουσικούς για τα ωραία τραγούδια που μας χάρισαν.
Τα μέλη του ΔΣ της Ε.Ε.ΦΙ.Μ. θα ήθελαν να ευχαριστήσουν, για την άμεση ανταπόκρισή τους στο κάλεσμά μας, τους χορηγούς μας, οι οποίοι συνέβαλαν και φέτος στην επιτυχία της εκδήλωσης.
Ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά τους: AKTINA TRAVEL GROUP – ΜΕΪΜΕΤΕΑ Χ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ –PANORMOS BEACH HOTEL -SAINT GEORGE LΥCABEΤTUS – MAISON DE MADAGASCAR – SAMBA ΚΑΦΕ-ΚΑΛΑΦΑΤΑ – TAF ΚΑΦΕ – CARAVIN WINE BAR – CARPO – COPYASTRON – ERA NUTS – JACK IN THE BOX – JOOLS – KOUBARAS – MARGI – WINE BOX – ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΠΩΛΕΙΟ ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΡΟΚΙΔΗΣ – ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΠΩΛΕΙΟ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΕΤΡΙΔΗ – ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΠΩΛΕΙΟ PLATIRACHOS – ΡΕΑ ΔΟΥΖΙΝΑ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ – ΕΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΕΛΗ – ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ- Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ – ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΥΡΜΟΥΖΗ – ΛΕΛΑ ΤΣΑΜΠΟΥΡΗ.
Ευχαριστούμε τον κ. Μίνωα Πυργαρούση για το μενταγιόν που έφτιαξε και δώρισε για άλλη μια φορά στην ΕΕΦΙΜ. Το φλουρί της πίτας βρήκε η Γεωργία Κοτσιώνη.
Ευχαριστούμε επίσης τους: Ikiady Andriantsikoto, Dany Arimanana, Αλέξανδρο Βασιλάκο, Ρόη Γκόνη, Ντίνο Κονταξή, Χριστίνα Κοτσιρίλου, Γεωργία Κοτσιώνη, Νίνα Κωστούλα, Ανθούλα Μελλή, Ευγενία Μουτσοπούλου, Μίκα Μπάρμπα, Μαρικούλα Μπροκάκη-Καλαφατά, Στέλιο Παπαντωνάτο, Γεώργιο Περισυνάκη, Αλίκη Πιαστοπούλου, Άννα-Ζιζέλ Σάμπαλη, Γιάννη Ταλούμη, Παναγιώτη Ταλούμη, Μαριάννα Τουρμούζη, Βίνα Τσούτσουρα και Άννα Χρισκιώτη για την ευγενική προσφορά τους.
Το καλωσόρισμα έγινε από την πρόεδρο, κ. Καλλιρρόη Γκόνη. Ο κ. Αλέξανδρος Τομαδάκης έστειλε μήνυμα, το οποίο διάβασε η Άννα-Ζιζέλ Σάμπαλη. Χαιρετισμός έγινε και από τον κ. Dieudonné ANDRIANIRINA.
Ζωντανό μήνυμα διαχρονικής Μαδαγασκάρης,
Φίλοι παιδικοί, παιδιά φίλων αδελφικών, όλοι είμαστε γιοι και θυγατέρες του ήλιου πού με του Χριστού την γέννηση ανέβηκε στο φωτοβόλο το ζενίθ της Μαδαγασκάρης και από τότε άρχισαν και στον δικό μας τον βορά να μεγαλώνουν οι μέρες.
Tsarava tompoko, βασιλικός χαιρετισμός ταιριάζει σε όλους μας εδώ που μας στέφουν ηλιαχτίδες νικήτριες του χρόνου. Ήρθε η ώρα της χαράς που όλοι είμαστε ξανά εις το νησί της νιότης μας! Χαίρεται μαζί μας ο Λυκαβηττός, το εμπνευσμένο όρος, χαίρεται και η Αθήνα μας θάρρος της ιστορίας…
Μήπως, όμως, ξανά γίναμε κάποια μικρά παιδάκια που ανεβοκατεβαίνουν με χαρά τις λουλουδένιες ανηφοριές, τις πράσινες κατηφόρες και όλα τα σκληρά σκαλιά της χώρας των Χιλίων; Ή και άλλων πόλεων με εξωτικά αρώματα που είναι όλες κτισμένες και ποτισμένες με κρυστάλλινα νερά ή και με μαύρες λίμνες.
Ένα μικρό παράδειγμα είναι ένα αγοράκι που στο απόκρημνο πετρώδες μονοπάτι τρέχει κάτω από το παλάτι της Βασίλισσας το σχολείο του να φτάσει στην κοιλάδα των πριγκίπων. Η αγάπη του για τα μαθήματα δεν τον εμποδίζει σε βάθος να ατενίζει ορυζώνες απέραντους, με χρώμα της ελπίδος, μια λίμνη καταγάλανη που την πρωτεύουσα ποτίζει και, πέρα από όλα αυτά, μυστηριώδη μωβ βουνά που είναι, ως του φαίνεται, η χώρα των ονείρων.
Εξήντα χρόνια αργότερα, ηλικιωμένος και καθηγητής, ανακαλύπτει εκεί την Αλασούρα, φάρο της ορθοδοξίας, όπου της νήσου τα παιδιά μιλούν και ψάλλουν ελληνικά, όπως κάποτε τα ονειρεύτηκε.
Εδώ, αδέλφια μου καλά, μνήμες ορμητικές, πανίσχυρες, όλες τους ζωντανεύουν, στην φωτεινή και ζεστή ωραία Μαδαγασκάρη ζούσαμε την Ελλάδα σαν μια οικογένεια μεγάλη. Όλων οι λύπες και οι χαρές ήταν πάντα δικές μας.
Και με τι λαχτάρα και χαρά πάντοτε καρτερούσαμε όλες τις Ελληνικές γιορτές, όπως και γάμους και βαπτίσεις που όλοι μαζί τις ζούσαμε στην αίθουσα την απέραντη και πολυτελή της αγαπημένης μας Εκκλησίας, και να μην ξεχνάμε και το Πάσχα το Άγιο και χαρμόσυνο στις Αχλαδιές, σ’ αυτό το ωραίο κτήμα που οι ιδιοκτήτες του κάθε χρόνο μαζί με τον Χριστό ανέσταιναν την ψυχή μας.
Και ακούστε τα παράξενα που τους κανόνες υπερβαίνουν όταν οι άσχετοι ρωτούν «Zanatany εσύ, παιδί της Μαδαγασκάρης, πως ξέρεις όλα τα ελληνικά καθώς και τα έθιμα μας, ακόμη και τις συνταγές από τα γιορτινά γλυκά μας.»
«Στην Μαδαγασκάρη απαντώ», διότι εκεί μεγάλωσα, μάλλον καλύτερα από εσάς έμαθα την Ελλάδα.
Γι’ αυτό αξίζει να σας πω λόγια που, σαν τα ελληνικά, έχουν ζωντανή ποίηση και απλή θεολογία, λόγια που πρωτοαντήχησαν στην αίθουσα μουσικής στο σχολείο μου την ημέρα που γεννήθηκε η αυτόνομη Μαδαγασκάρη.
Πατρίδα μας αγαπημένη
Ω γλυκιά Μαδαγασκάρη
Για σένα η αγάπη μας
Ποτέ της δεν τελειώνει
Για σε ο κάθε πόθος μας
Για σε κάθε προσπάθεια μας
Ετούτο ω Δημιουργέ
Φύλαγε το νησί
Που είναι η πατρίδα μας
Χαρά και ευημερία δίνε του
Και νάμαστε όλοι πανευτυχείς.
Καλησπέρα σας,
Είμαι ο Dieudonné Andrianirina (οι περισσότεροι με ξέρουν ως Donné) Zanatany de Madagasikara, παιδί του τόπου της Μαδαγασκάρης.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Majunga. Ο Νικόλαος Καράπαπας ήταν ο πατέρας μου, Έλληνας, από το Λεβίδι Αρκαδίας και η μητέρα μου Marguerite, Malagasy από το Antananarivo. Τον πατέρα μου τον έχασα σε ηλικία 5 ετών, δεν τον θυμάμαι, ούτε έχω εικόνες από εκείνον. Μόνο όταν βλέπω φωτογραφίες του, ξέρω ότι είναι ο πατέρας μου : αυτό που γνωρίζω είναι ότι έπαθε ένα ατύχημα στις 26 Δεκεμβρίου 1961, όταν πήγαινε από το χωριό Mitsinjo προς Majunga, για να μου φέρει το δώρο Χριστουγέννων.
Στην Ελλάδα, αυτή την στιγμή ζουν περίπου σαράντα Malagasy (είναι πλέον τρεις γενιές), ορισμένοι (οι πιο παλαιοί) ήρθαν για σπουδές, με η χωρίς υποτροφίες, άλλοι για να εργασθούν, τώρα τελευταία ήρθαν «κάποιες που άκουσαν και ακολούθησαν την καρδιά τους».
Μεγαλώνοντας στις αρχές της εφηβείας μου, μετά τα ROTAKA (γεγονότα) της 13/05/1972 που έφερε την πτώση της τότε κυβέρνησης στην Μαδαγασκάρη, είχα παραβατική συμπεριφορά και οι παρέες μου δεν ήταν και οι καλύτερες, σιγά σιγά έπαιρνα τον «κακό δρόμο». Τότε στην Majunga ήταν ένας Έλληνας, γνωστός του πατέρα μου -θα τον αναφέρω στο τέλος- που με βρήκε, και μαζί μ’ έναν αδερφό της μητέρας μου, με βοήθησαν και έκαναν τα πάντα για να φύγω και να αλλάξω ζωή. Με έβαλε τότε σε ένα ελληνικό καράβι. Τυχαία η αγοραπωλησία του (από Malagasy σε Έλληνες) γινόταν στη Majunga. Μου είπε «θα μπεις στο πλοίο, θα πας στην Ελλάδα και εκεί θα σε παραλάβουν οι Έλληνες συγγενείς σου». Δεν καταλάβαινα καλά-καλά τι μου γινότανε, ήμουν τότε 20 ετών. Ήταν Σεπτέμβριος του 1976.
Με το που το καράβι σήκωσε την άγκυρα και ήμουν στην καμπίνα μου, ήρθαν κάποιοι από το πλήρωμα και μου είπαν ότι πρέπει να κατέβω στο μηχανοστάσιο να εργασθώ. Εγώ αρνήθηκα, λέγοντας τους ότι «μπήκα στο πλοίο για να πάω στους συγγενείς μου στην Ελλάδα και όχι για να εργασθώ». Γελούσαν και μου είπαν ότι πρέπει να δουλέψω μα πάλι αρνήθηκα. Μετά από 2-3 μέρες, κατάλαβα ότι δεν είχα περιθώρια ούτε επιλογή, κι έτσι άρχισα να εργάζομαι. Περάσαμε πολλά λιμάνια. Καταχείμωνο φθάσαμε στο Cork της Ιρλανδίας. Μετά πήγαμε Βουλγαρία και στη συνέχεια Ρουμανία.
Όταν έφθασα στην Ελλάδα ήταν Φλεβάρης του 1977. Στο αεροδρόμιο με παρέλαβε ο θείος μου ο Σάββας ο Γκιντώνης, μαζί με τον Φάνη, το μικρότερο από τα αδέρφια του πατέρα μου (με πολλή χαρά βλέπω εδώ σήμερα τη θεία μου τη Ζωζώ, σύζυγο του Σάββα Γκιντώνη και χαίρομαι πολύ).
Σιγά σιγά γνώρισα τους συγγενείς του πατέρα μου, γιαγιά, θείους, ξαδέρφια και άλλους. Πήγα αρκετές φορές στο Λεβίδι και έτσι άρχισα να προσαρμόζομαι και να αγαπώ την καινούργια μου πατρίδα και τους Έλληνες συγγενείς.
Υ.Γ. Όταν έφυγα από τη Μαδαγασκάρη, ήξερα μόνο 5 ελληνικές λέξεις : καλημέρα, καλησπέρα, ένα, δύο, τρία.
Όταν ήρθα εδώ, δεν γνώριζα τίποτα για την Ελλάδα και πίστευα ότι μου έλεγε ο καθένας, ακόμα και όταν μου έλεγαν «εάν ξεσπάσει πόλεμος, οι φαντάροι δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα… διότι δεν είναι άντρες, καθώς φοράνε φούστες εννοούσαν τους τσολιάδες που φορούσαν φουστανέλες. Το ίδιο και όταν μου έλεγαν ότι «εκεί που πήγαμε το μεσημέρι και ακούγαμε μουσική στο διαπασών, εκεί που αγοράζαμε σουβλάκια και υπήρχαν πολλά λουλούδια, εκεί υπήρχαν αστυνομικοί από τη μία πλευρά ενώ από την άλλη πλευρά τους πετούσαν πέτρες κ.λπ., εκεί ήταν πανηγύρι (kermesse το λέμε στην Μαδαγασκάρη). Πώς να ήξερα ότι ήταν η 17η Νοεμβρίου, η επέτειος του Πολυτεχνείου…
Με τον καιρό, αγάπησα την δουλειά μου και συνέχισα να ταξιδεύω και να κάνω τον γύρο του κόσμου. Όποτε είχα άδεια, ταξίδευα στην Ελλάδα, είτε στην Μαδαγασκάρη.
Στο μεταξύ, γνώρισα ορισμένους από τους Malagasy που ζούσαν στην Ελλάδα. Ο πρώτος ήταν ο Germain Ramaroson, ο οποίος ήταν ιατρός γενικός χειρουργός, και αργότερα Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Κρατικού Νοσοκομείου Αμαλιάδας. Τώρα έχει συνταξιοδοτηθεί και ζει με την γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια του στο Πύργο Ηλείας. Στέλνει τα χαιρετίσματα του σε όλους μας, ιδιαιτέρως σε δύο άτομα που δεν+ θα αναφέρω εδώ αλλά θα τους το πω ιδιαιτέρως.
Γνώρισα, επίσης, τον Lala με την σύζυγό του και τη Bako. Έχουμε τη χαρά να είναι και σήμερα εδώ μαζί μας η Bako. Κάναμε παρέα και με πολλούς άλλους, κάποιοι επέστρεψαν πίσω στην πατρίδα και άλλοι ζούνε ακόμα εδώ στην 2η πατρίδα.
Μετά από 10 χρόνια στην θάλασσα, βρήκα δουλειά σε ένα τουριστικό γραφείο στην Αθήνα και τότε σταμάτησα τη ναυτική ζωή. Στις αρχές της δεκαετίας 1990, ο εργοδότης μου με έστειλε να αναλάβω το γραφείο μας στην Κρήτη. Εργάζομαι και κατοικώ στο Ηράκλειο, τα τελευταία 28 χρόνια.
Τελειώνοντας, παρόλο που δεν είναι πια ανάμεσα μας, θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, τους Γιώργο Σαρελάκο και την γυναίκα του Καίτη. Μου έδωσαν τα πάντα, μου φέρθηκαν πάρα πολύ καλά, με απαράμιλλη καλοσύνη, πολύ ανθρώπινα, και με βοήθησαν. Τους οφείλω πολλά, πάρα πολλά για αυτό που είμαι σήμερα. ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.
Ευχαριστώ που ήρθατε, να περάσουμε όμορφα.
Για την Ελληνική Ένωση Φίλων της Μαδαγασκάρης
Με εκτίμηση,
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Καλλιρρόη Γκόνη Αλέξανδρος Βασιλάκος
